نمی‌دانیم بخندیم یا گریه کنیم!
رهبر خودخوانده دوران گذار، که هوادارانش همین دیروز او را «خدای هر ایرانی» می‌خواندند،
به دلیل «تعهدات خانوادگی!» از حضور در کنفرانس سی‌پک، نشست اقدام سیاسی محافظه‌کاران
در واشنگتن، منصرف شده است!
آیا می‌توان باور کرد که عنصری جاه‌طلب،
که تمام هستی سیاسی‌اش وابسته به دیده‌شدن در چنین محافلی است، ناگهان به اولویت‌های
خانوادگی روی آورَد؟ یا حقیقت ماجرا این است که وزن سیاسی‌اش چنان سبک شده که دیگر
برایش جایی باقی نمانده؟
از لغو دعوتش در کنفرانس امنیتی مونیخ
تا حذف شدنش از پارلمان هلند و دانشگاه کمبریج، این روند چیزی نیست جز انعکاس افول
یک پروژه‌ی سوخته. هرچقدر که سیاست مماشات با جمهوری اسلامی تضعیف شود، به همان میزان
پهلوی و شبکه‌ی اوباشِ رسانه‌ای‌اش، کم‌اهمیت‌تر و کم‌رنگ‌تر خواهند شد.
تاریخ مصرف این عروسک‌های دست‌ساز
رو به پایان است، و تاریخ این را به اثبات خواهد رساند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر