ايران انترناسيونال: شکوائیه ای از زندان اوین برای دادخواهی اعدام شدگان دهه ۶۰

 شکوائیه ای از زندان اوین برای دادخواهی اعدام شدگان دهه ۶۰

مریم اکبری منفرد زندانی سیاسی که در تجمع اعتراضی عاشورای سال ۱۳۸۸ بازداشت و در شعبه پانزده دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی صلواتی به ۱۵ سال زندان محکوم شده است، روز ۲۵ مهرماه سال جاری با انتشار نامه‌ای خواستار رسیدگی به چرایی و چگونگی اعدام سه برادر و یک خواهرش شده که در دهه ۶۰ اعدام شده اند. خانم اکبری منفرد به اتهام عضویت در سازمان مجاهدین خلق محاکمه و زندانی شده است.

خانم اکبری منفرد در پی انتشار نامه اش، شکوائیه ای را در دادسرای تهران ثبت کرده است، شکایتی که سازمان عدالت برای ایران آنرا نخستین شکوائیه رسمی از سوی خانواده‌های اعدام شدگان سال ۶۷ دانسته است.در این شکواییه با استناد به فایل صوتی که اخیرا از جلسه آیت الله منتظری قائم مقام رهبری در سال ۶۷ با مصطفی پورمحمدی، حسین علی نیری، مرتضی اشراقی و سید ابراهیم رئیسی منتشر شده اعدام زندانیان سیاسی از جمله خواهر و برادران خود را خلاق قانون و شرع دانسته و خواستار روشن شدن چرایی و چگونگی اعدام‌های سال ۶۷ شده است.

در پی ثبت شکایت خانم اکبری منفرد در دادسرای تهران، به گزارش سازمان عدالت برای ایران یکی از مقامات دادستانی تهران گفته است که دستور قطع ملاقات‌های این زندانی با فرزندان و همسرس از «بالا» صادر شده است. عدالت برای ایران سخنان یک مقام دادستانی به خانواده اکبری منفرد را اینگونه نقل کرده است: «او چه چیزی را می خواهد بداند؟ آنها که خواهر و برادرانش را اعدام کرده اند حالا یا مرده اند یا پیر شده اند و خواهر و برادرش هم احتمالا در خاوران دفن شده اند.» به گفته همین منبع، این مقام دادستانی گفته است که چنین شکواییه‌ای هیچ نتیجه و فایده‌ای ندارد و فقط می تواند وضعیت او را در زندان سخت‌تر کند و مانع مرخصی یا آزادی او شود.

مریم اکبری منفرد که هفت سال است در زندان به سر می برد، در نامه خود گفته است: «سه برادر و یک خواهرم در دهه ۶۰، در زندان اعدام شدند. برادر کوچک‌ترم، عبدالرضا اکبری منفرد، در سال ۵۹ و در حالیکه دانش آموز بود و فقط ۱۷ سال داشت، بازداشت شد. جرمش پخش نشریه مجاهد بود. او سه سال تمام در سلولهای انفرادی زندان گوهر دشت – رجایی شهر – به سر برد و با وجود این که در دادگاه انقلاب تهران به سه سال حبس محکوم شده بود، تا سال ۶۷ در زندان نگه داشته شد و سرانجام در مرداد همان سال، با جمع کثیری از زندانیان، به شهادت رسید.علیرضا اکبری منفرد، برادر دیگرم، در ۱۷ شهریور سال ۶۰ دستگیر و در ۲۸ شهریور همان سال در زندان اعدام شد. …در مراسم شب هفت او، ماموران به خانه ما حمله کردند و تعدادی از مهمانان را دستگیر و به زندان اوین و کمیته مشترک منتقل کردند. در میان دستگیر شدگان، مادر و خواهرم، رقیه اکبری منفرد حضور داشتند. مادرم پس از پنج ماه از زندان آزاد شد. اما خواهرم، که از سوی دادگاه به هشت سال زندان محکوم شده بود، در مرداد سال ۶۷ و در حالیکه در حال گذراندن سالهای پایانی دوران محکومیتش بود، اعدام شد.

غلامرضا اکبری منفرد، برادر دیگرم، نیز در سال ۶۲ دستگیر شد و در سال ۶۴ و زیر شکنجه به شهادت رسید. …ضمن این که خودم هم اکنون در زندان اوین، در هشتمین سال دوران محکومیت ۱۵ ساله‌ام هستم و برادر دیگرم، رضا اکبری منفرد، ۶۳ ساله، در زندان رجایی شهر محکومیت ۵ ساله خود را طی می‌کند.»

مریم اکبری منفرد در نامه‌اش با اشاره به اینکه «حکومت‌های خودکامه و توتالیتر، هیچ موجودی را که قد بکشد و گمان همسفری با او را در ذهن مردم تداعی کند، بر نمی‌تابد» از دیگر خانواده‌های قربانیان و بازماندگان آن‌ها خواسته است پیگیر محاکمه عوامل اعدام‌های دهه ۶۰ و کشتار جمعی سال ۶۷ باشند.

بر اساس قوانین ایران هیچ محدودیتی بطور رسمی برای شکایت از فرد یا افرادی در دادگاه وجود ندارد. با این حال تجربه نشان می دهد که شکایت هایی که به موضوعات حساسی چون اعدام‌های دهه ۶۰ و خصوصا سال ۶۷ مربوط شود عملا جدی گرفته نمی شود و همانطور که سازمان عدالت برای ایران از قول یک مقام دادستانی گفته است وضعیت شاکی را که در این مورد زندانی است از لحاظ دسترسی به حقوق‌اش دشوارتر می کند.