آمیتیس مارکوس، دانش‌آموز ۱۷ساله که مادرش ایرانی و پدرش فرانسوی است:

 

کودکان و نوجوانان نماد پاکی، صداقت و معصومیت یک کشور هستند. وقتی به آنها شلیک شود، چیزهای زیادی را درباره حاکمان آن کشور نشان می‌دهد. این جوانان ایرانی به‌خاطر شجاعت، جسارت و عزمشان چشمگیرند. آنها به من الهام می‌بخشند، به ما الهام می‌بخشند، زیرا هم‌چنان ادامه می‌دهند آن‌هم به‌رغم خطرات موجود. هیچ‌چیزی آنها را در جستجوی آزادی، دموکراسی و برابری متوقف نمی‌کند، با وجود سرکوبی که بیش از ۴۰سال است ادامه دارد. من نسل سوم خانواده‌ام هستم که از مقاومت ایران علیه آخوندهای سرکوبگر و زن‌ستیز حمایت می‌کنم. هر یک از این نسل‌ها نمادهای خود را در مقاومت دارد، نمادهایی که توسط این رژیم خونریز به‌قتل رسیده‌اند.

برای مادربزرگم، به‌خاطر هم‌بندی‌های زندانی سیاسی او است که مانند خودش، مانند شورانگیز و شکر، در تابستان۱۳۶۷ اعدام شدند. برای مادر و خاله‌ام، داستان صبا هفت‌برادران است که در فروردین۱۳۹۰ به‌ضرب گلوله مزدوران (رژیم) ایران در اشرف به‌قتل رسید. برای من، این داستان آرمیتا است. ما هم‌سن بودیم، اما او، برخلاف من، هرگز ۱۷ساله نخواهد شد،