چشم بستن در برابر حقیقت، دیگر فقط انفعال سیاسی نیست، لحظه‌ای‌ست که اخلاق فرو می‌ریزد، که انسان از کرامت خویش تهی می‌شود.

خاموشی در برابر فریادی که مرز ترس را می‌شکند، نه تاکتیک است، نه عادت، نه حتی بی‌طرفی، بی‌انصافی‌ست به امکان، بی‌مهری‌ست به همان چیزی که انسان را از مرگ و سنگ و سکوت جدا می‌کند.

هزاران بدن در بروکسل برای آینده‌ی ایران در برابر دیکتاتوری ایستادند، هر وجدانی که در برابر آن منفعل بماند، نه فقط با سلطه، که با مرگی عمیق‌تر هم‌دست می‌شود، مرگی که به نام عقلانیت حقیقت را می‌سوزاند و انسان را در درون خودش می‌میراند. این سکوت انتخابی‌ست علیه اخلاق، علیه انسان، علیه همان چیزی که باید در برابر مرگ و فراموشی بایستد.

#مرگ_بر_ستمگر_چه_شاه_باشه_چه_رهبر

#شصت_سال_مقاومت