حاج داود
رحمانی، که زمانی در و پنجره میساخت، در دهه ۶۰ رئیس زندان قزلحصار شد و قفسها و
تابوتهای چوبی برای شکنجه زندانیان طراحی کرد؛
جعبههایی تنگ
و تاریک که نفس کشیدن در آنها ممنوع بود.
زندانیان ساعتها بیحرکت، با چشمان
بسته و بدون اجازه حرف زدن یا سرفه کردن، در این تابوتها شکنجه میشدند.
هنگامه حاجیحسن،
زندانی سابق، میگوید: «هفت ماه در قفس بودیم، کمرمان شکست، چشمانمان آسیب دید،
اما زنده ماندیم تا شهادت دهیم.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر