مادر بهکیش از مادران خاوران، درگذشت
مادر بهکیش، از مادران خاوران و زنی که پنج فرزند و یک دامادش را جمهوری اسلامی یا به قتل رساند و یا اعدام کرد، صبح روز یکشبه ۱۳ دی ماه در منزل خود در تهران، درگذشت.
خبر درگذشت مادر بهکیش (نیره جلالی) را منصوره بهکیش، دخترش در صفحه فیس‌بوک خود منتشر کرد و نوشت: «مادر عزیزمان را فردا صبح دوشنبه ۱۴ دی ماه در بهشت زهرا به خاک می‌سپاریم.»
مقامات زندان‌ها هرگزجسد فرزندان مادر بهکیش را به خانواده تحویل ندادند. او خود روایت کرده است که مدام بین زندان اوین و بهشت زهرا به دنبال جنازه فرزندانش بود تا اینکه مأموری در بهشت زهرا دلش به حال او می‌سوزد و آدرس خاوران را می‌دهد. مادر بهکیش و دیگر مادرانی که فرزندانشان طی سال‌ها در گورهای دسته‌جمعی خاوران دفن شدند، گروه مادران خاوران و سپس به همراه دیگر مادران، گروه مادران عزادار را تشکیل می‌دهند.
جمهوری اسلامی شش نفر از خانواده مادر بهکیش را کشت: محمد در اسفند سال ۱۳۶۰، سیامک اسدیان (دامادش) در مهر ۱۳۶۰، زهرا در شهریور ۱۳۶۲، محسن در اردیبهشت ۱۳۶۴ و محمود و علی در شهریور ۱۳۶۷.
مادر بهکیش خودش در مورد زندگی‌اش گفت: «من بیشتر عمرم را جلوی در زندان‌ها برای گرفتن ملاقات و در گورستان‌ها گذراندم.»
زهرا، دخترش، فوق‌لیسانس فیزیک و دبیر بود: «حتی قبرش رو هم نشانمون ندادند. همیشه می‌گم آقایون خیلی افتخار نکنید. دختر پیغمبر هم قبرش ناپیداست. بگذار قبر زهرای من هم ناپیدا باشد.»
محمد را مقابل خانه‌ای تیمی درحالی‌که مسلح نبود به همراه دوستش خشایار پنجه‌شاهی به رگبار بستند. مرحوم مادر پنجه‌شاهی هم از مادران خاوران بود که پنج فرزندش را از دست داده بود.
محسن، ۲۱ سال داشت و در میان جوانانی بود که در استقبال آیت‌الله خمینی گل به خیابان‌ها ریختند اما در سال ۶۲ دستگیر شد و سال ۶۴ اعدام شد. علی ۱۹ ساله بود که در شهریور سال ۶۲ به عنوان هوادار ساده سازمان فداییان دستگیر شد و برای پخش چند اعلامیه اعدام شد. علی سال ۶۷ در دوران اعدام‌های دسته‌جمعی در زندان‌های ایران کشته شد.
آنچه برای مادر بهکیش، از فرزندانش باقی ماند، ساک‌های زندان آنها بود. روایتی که مدام برای تمام مادران خاوران تکرار شد: به جای نشان قبر و جسد، تنها ساک را تحویل دادند.
مادران خاوران در طی سال‌ها تبدیل به سازمانی متشکل از مادران و بازماندگانی شد که به دنبال عدالت برای کشته‌شدگان اعدام‌های دسته‌جمعی توسط مقامات جمهوری اسلامی در دهه ۱۳۶۰ هستند. در سال‌های بعدی مادران عزادار و مادران خاوران باهم همکاری‌های موازی داشتند و به دنبال عدالت برای همه زندانیان سیاسی-عقیدتی‌ای بودند که در ایران با حکم‌های قضایی یا بدون حکم‌های قضایی، اعدام یا کشته شدند. این سازمان‌ها شامل مادران و دیگر اعضای خانواده کشته‌شدگان بودند.
در طی سی سال گذشته، فشار‌های زیادی از سوی مقامات دولتی امنیتی به «مادران» وارد شده است تا آنها را وادار به سکوت کنند. نسل بعد از نسل «مادران» مورد تهدید قرار گرفتند و تا کنون هیچ مقام حکومتی‌ای به پرسش‌های آنها پاسخ نداده است.
مادر بهکیش در ۲۰ آبان ۱۳۹۰ پیامی را برای احمد شهید، گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد وضعیت حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران ضبط کرد و گله کرد که چرا سازمان ملل اعدام فرزندانش را پیگیری نمی‌کند:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر